Οι εκλογές της 6ης Μάη είναι μια σημαντική αναμέτρηση.
Φύλλο Νο 266 (25 Απρίλη 2012)
Για όσους έχουν αμφιβολίες, ο Μπαρόζο συνόψισε το πρόγραμμα της (όποιας) επόμενης κυβέρνησης, μιλώντας στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ως εξής: Θα κάνει πρόσθετες περικοπές τουλάχιστον 11,2 δισ. ευρώ ως το 2014, θα μειώσει ακόμα κατά 15% τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, θα μειώσει τις συντάξεις και το εφάπαξ, θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις εξπρές… Κατά τα άλλα, είπε, μπορείτε να ψηφίσετε όποιον «αρχηγό» θέλετε, από αυτούς όμως που έχουν δεσμευτεί ότι θα τηρήσουν τη συμφωνία με τους δανειστές. Τόσο καλά…
Η μόνη λογική και δίκαιη λύση είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών που έγιναν αποδέκτες στήριξης από το ελληνικό Δημόσιο, δηλ. όλων των ιδιωτικών τραπεζών, χωρίς αποζημίωση.
Αν μετά τις εκλογές συνεχίσει να βρίσκεται στην κυβέρνηση το όποιο «μαύρο μπλοκ», θα ληφθούν νέα έκτακτα μέτρα προκειμένου να υλοποιηθούν οι στόχοι του Μνημονίου 2 –καθώς υπάρχει απόκλιση μεταξύ στόχων και πραγματικότητας: μόνο στο α' τρίμηνο του 2012 το έλλειμμα ξεπερνά το 50% του ελλείμματος που έχει προβλεφθεί για ολόκληρο το έτος.
Η προσπάθεια των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να βγάλουν άθροισμα «κυβερνησιμότητας» –κάτι που παλιότερα μπορούσε να εξασφαλίσει το καθένα από τα κόμματα-πυλώνες του δικομματισμού, μέσω της «αυτοδυναμίας»– είναι απόδειξη της κρίσης του πολιτικού προσωπικού που ταυτίστηκε με τα μνημόνια.
Η Πρωτομαγιά του 2012 είναι μια ευκαιρία για να εκφραστούν μαζικά και μαχητικά οι εργαζόμενοι που κινητοποιούνται ή που δέχονται τις μεγαλύτερες επιθέσεις.
Η μόνη λύση, για να μπει φραγμός σε αυτή την καταστροφή, είναι η απαγόρευση των απολύσεων και η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που εγκαταλείπουν οι εργοδότες, χωρίς καμιά αποζημίωση και η λειτουργία τους από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Εργαζόμενοι μόνιμοι, αορίστου χρόνου, ορισμένου χρόνου ή με συμβάσεις έργου, βρέθηκαν μαζί στο δρόμο, στην κατάληψη του ΧΥΤΑ Φυλής και έδειξαν την αποφασιστικότητά τους να σταματήσουν από κοινού την πλήρη ανατροπή στη ζωή τους.
Όπως έχουμε γράψει επανειλημμένα σ’ αυτή την εφημερίδα, μόνη λύση για τους εργαζόμενους/ες στα ΜΜΕ, όπως και σε κάθε άλλο κλάδο, είναι η αλληλεγγύη και η πάλη για να τους ξεφορτωθούμε (μνημονιακή κυβέρνηση και φίλους της εργοδότες).
Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά απαντούν με συνεχείς κινητοποιήσεις ενάντια στην απόφαση να τους επιβληθεί εκ περιτροπής εργασία, με 24ωρες και 48ωρες απεργίες από την Παρασκευή 20 Απρίλη και συγκέντρωση τη Δευτέρα 23 Απρίλη στο Σύνταγμα, μπροστά στο υπουργείο Οικονομικών.
Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο «Ανακύκλωσης» στη Βιομηχανική Περιοχή Ηρακλείου στην Κρήτη συμπληρώνουν 26 μέρες απεργίας.
Ένας μήνας απεργίας συμπληρώθηκε στην εταιρεία PHONEMARKETING στη Νέα Ιωνία.
Μετά τις πρώτες απειλές για καταγγελία της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στον κλάδο των ασφαλιστικών εταιρειών και μετά τη μονομερή καταγγελία της κλαδικής σύμβασης με τους ξενοδοχοϋπάλληλους από την πλευρά των ξενοδόχων κι ενώ δεν έχουν ακόμα λήξει οι προηγούμενες κλαδικές συμβάσεις εργασίας, σειρά πήραν οι εργαζόμενοι στον κλάδο του επισιτισμού.
Ακόμα ένα περιστατικό ωμής αστυνομικής βίας –ανάμεσα στο πολλά εναντίον εργαζομένων στον Τύπο– ήταν η επίθεση που δέχτηκε ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, Μάριος Λώλος.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να προκύψει μέσα από τη συστηματοποίηση της πολιτικής συνεργασίας και υπό την προϋπόθεση της κλιμάκωσης των αγώνων. Θα πρέπει να επιδιωχθεί ως μια κυβέρνηση άμεσης στήριξης των εργαζομένων (πάνω σε ένα «ελάχιστο» πρόγραμμα βασικών κοινωνικών αιτημάτων), αλλά και ως μια κυβέρνηση «μεταβατική», ως ένας ενδιάμεσος σταθμός προς τη γενικότερη αντικαπιταλιστική ανατροπή και τη διεκδίκηση του σοσιαλισμού.
Κατά την άποψή μου τα ΜΜΕ και ψυχαγωγίας πρέπει να λειτουργούν κάτω από κάποιο καθεστώς κοινωνικού ελέγχου. Το ποιο θα είναι αυτό και πώς θα λειτουργεί προφανώς έχει άμεση σύνδεση με τα κοινωνικά δεδομένα που θα επικρατούν γενικότερα.
Καλούμε το λαό να μετατρέψει τις εκλογές σε λαϊκό δημοψήφισμα για τη συντριβή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των μνημονιακων πολιτικών κολαούζων τους. Να αναδείξει πιο ενδυναμωμένο το ΣΥΡΙΖΑ μέσα στα πλαίσια μιας ενισχυμένης Αριστεράς, ώστε από καλύτερες θέσεις ν’ αγωνιστεί για την ενότητα της, για τα λαϊκά προβλήματα και για τη σοσιαλιστική προοπτική.
Αν σήμερα, σ’ αυτό το βομβαρδισμένο οικονομικό, κοινωνικό και εργασιακό τοπίο, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς είχαν προχωρήσει στην κοινή δράση και την πολιτική συνεργασία, θα ήταν πολύ πιο εύκολο για τις λαϊκές δυνάμεις να κάνουν μαζικά, αποφασιστικά και θαρραλέα το κρίσιμο βήμα, να προχωρήσουν στην αναγκαία υπέρβαση χωρίς φοβίες και αναστολές.
Η ρήξη με τις νέες μορφές της αποικιοκρατίας στον 21ο αιώνα διδάσκει ότι ο «μονόδρομος του χάους και της καταστροφής», της απόλυτης υποταγής στους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους, την παγκόσμια τράπεζα και το ΔΝΤ είναι ένα μεσαιωνικό απολυταρχικό πολιτικό και οικονομικό δόγμα που πεθαίνει στις μέρες μας.
Αυτή την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η Αριστερά θα οφείλουν να αντιμετωπίσουν με μια τακτική ανατρεπτική, προσπαθώντας να αξιοποιήσουν την πολιτική αστάθεια, για να πυροδοτήσουν μια εργατική-λαϊκή αντεπίθεση, με άμεσο στόχο την αποκατάσταση των απωλειών στα εργατικά κοινωνικά δικαιώματα των τελευταίων χρόνων, αλλά και το άνοιγμα των δυνατοτήτων για μια συνολικότερη αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομμάτι της Αριστεράς, το προηγούμενο διάστημα δήλωσε παρόν. Μαζί με τους εργαζόμενους και τη νεολαία έδωσε μάχες ως κομμάτι της αντίστασης που αναπτύχθηκε πανελλαδικά στις πολιτικές των μνημονίων.
Η στάση πληρωμών προς τους τοκογλύφους και η διαγραφή του χρέους είναι η μόνη ταξική απάντηση! Είναι ο κεντρικός «κρίκος» του μεταβατικού προγράμματος που χρειαζόμαστε.
Να αφήσουμε το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας στα χέρια των εκπροσώπων όσων για χρόνια μας εκμεταλλεύονται ή να τολμήσουμε να σπάσουμε αυτή τη σχέση εκμετάλλευσης, αυτό τον κόσμο αδικίας;
Πρόκειται για δολοφονίες ιδιαίτερα στην περίπτωση του Δημήτρη Χριστούλα και Σάββα Μετοικίδη, ανθρώπων ευαίσθητων, με άλλα ιδανικά, που δεν αντέξαν να βλέπουν τους ανθρώπους να συνθλίβονται και τα δικαιώματά μας να ποδοπατούνται.
Στις 23 Απριλίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο ότι έδωσε εντολή στον υπουργό Οικονομικών να καταθέσει επίσημο αίτημα προσφυγής της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης. Από τότε πέρασαν δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού γνώρισε πρωτοφανή μείωση εισοδημάτων, κατάρρευση των κοινωνικών παροχών και καταστρατήγηση δημοκρατικών δικαιωμάτων. Όμως την ίδια στιγμή το εργατικό κίνημα έδειξε μια αστείρευτη ενεργητικότητα, παράγοντας ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που πιθανόν θα έχουν αντίκτυπο και εκτός συνόρων.
Η οικονομική και η πολιτική ζωή στον ευρωπαϊκό Νότο παίρνει όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά «Ελλάδας». Σε αυτό το άγριο σκηνικό, το ευχάριστο είναι πως γεννιούνται οι εκρηκτικές συνθήκες που έκαναν το προηγούμενο διάστημα το ελληνικό κίνημα «σημαιοφόρο» της αντίστασης. Δημιουργούνται έτσι οι δυνατότητες να πάρουν τη σκυτάλη οι μεγάλες και δυνατές εργατικές τάξεις δύο οικονομικών κολοσσών της Ευρώπης.
Σε μια εποχή που χτυπιούνται ανελέητα τα δικαιώματα των εργαζομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη και οι ανταγωνισμοί για την κυριαρχία των ενεργειακών πόρων δυναμιτίζουν την ειρήνη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η Αριστερά της Κύπρου παίρνει θέση υπέρ των συμφερόντων του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού. Η αναβάθμιση των σχέσεων Κύπρου-Ισραήλ και η πολιτική λιτότητας απέναντι στους Ελληνοκύπριους εργαζόμενους είναι οι τελευταίες «επιτυχίες» της «αριστερής» κυβέρνησης. Η συζήτηση θα τελείωνε με την απλή διαπίστωση ότι ήρθε ο καιρός να πάψουμε να αναφερόμαστε στο ΑΚΕΛ ως Αριστερά. Δυστυχώς αυτή πρέπει να συνεχιστεί όχι μόνο γιατί η βάση του ΑΚΕΛ παραμένει πραγματικά αριστερή, αλλά κυρίως γιατί η Αριστερά της Ελλάδας συνεχίζει να θεωρεί ότι το «πείραμα» της αριστερής κυβέρνησης στην Κύπρο δείχνει το δρόμο και σ’ εμάς.
Οι προεδρικές εκλογές στην Αίγυπτο προκάλεσαν μια νέα επανεμφάνιση του κινήματος αντίστασης στους δρόμους.
Η Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρχνερ ανακοίνωσε την κρατικοποίηση του 51% των μετοχών της πετρελαϊκής YPF και αυτό θεωρήθηκε κήρυξη πολέμου στην πολυεθνική Repsol.
Στη σκιά της «εκεχειρίας» που επέβαλε ο ΟΗΕ στη Συρία, η εξέγερση συνεχίζεται.