πολιτική

Ο κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός υποχρεώθηκε σε μια άτακτη υποχώρηση, ακριβώς πάνω στο θέμα όπου προγραμμάτιζε ένα θρίαμβο: στο θέμα της τάχα επαναφοράς της 13ης σύνταξης, που αποδείχθηκε τόσο δήθεν, ώστε να σκορπίσει περισσότερη αγανάκτηση παρά ευχαρίστηση στους «ευεργετηθέντες» χαμηλοσυνταξιούχους.

Ο ι φετινές ευρωεκλογές αποτελούν σε ένα βαθμό «δείκτη» για τις πολιτικές και κοινωνικές τάσεις σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες, για τα πολιτικά σχέδια των διαφόρων δυνάμεων και τις προοπτικές τους.

Πλησιάζοντας στις ευρωεκλογές, στην πρώτη γενική πολιτική αναμέτρηση μετά τις 20/9/2015, αυξάνει η αναγκαιότητα για μια καθαρή «απολογιστική» ματιά, για μια καθαρή εκτίμηση σχετικά με το τι αφήνει πίσω της η θητεία του Τσίπρα και της παρέας του Μαξίμου.

Τα επεισόδια που σημειώθηκαν στις αρχές του μήνα ανάμεσα σε πρόσφυγες, που ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να περάσουν τα σύνορα, και τις μονάδες καταστολής αποκάλυψαν μια πραγματικότητα η οποία, όσο κι αν προσπαθεί να αποκρύψει ο ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται στην επιφάνεια διαρκώς.

Σ ε ένα παράλληλο σύμπαν, ένα άρθρο για την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα θα είχε τη μορφή ιστορικού απολογισμού και επικήδειου μιας προ πολλού εξαϋλωμένης πολιτικής παράταξης, η οποία πρώτα φρόντισε να προωθήσει τον σημιτικό εκσυγχρονισμό αλά γκρέκα, ξεφτιλιζόμενη διά στόματος Τσουκάτου σχετικά με τις βαλίτσες που πηγαινοέρχονταν στα μαύρα ταμεία του ΠΑΣΟΚ, και κατόπιν αυτοκτόνησε στα χρόνια του μνημονίου, όταν επέβαλε τη βίαιη διαδικασία πτώχευσης των εργατικών τάξεων, διαλύοντας και τη δική της εκλογική βάση, προκειμένου να διασωθούν το αξιόχρεο της χώρας, τα συμφέροντα της ελλαδικής αστικής τάξης και η «ευταξία» του ευρώ.

Υπό κανονικές συνθήκες, το πολύπλευρο θάψιμο της καταδίκης του Νίκου Γεωργιάδη από την πλειονότητα των ΜΜΕ, το ίδιο το κόμμα του και τα δικαστικά όργανα θα ήταν κάτι πρωτοφανές. Στην Ελλάδα όμως είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι το μιντιακό, πολιτικό και δικαστικό κατεστημένο λειτουργεί με το νόμο των συγκοινωνούντων δοχείων.

Στις 3 Μάρτη η νέα κίνηση «Ανυπότακτη Γλυφάδα» έκανε «το πρώτο βήμα στο δρόμο του συλλογικού αγώνα, της ανυπακοής, της αντίστασης και της διεκδίκησης, για έναν δήμο και μια κοινωνία που θα λειτουργούν υπέρ του συνόλου και όχι για τα συμφέροντα των λίγων», όπως έγραφε στο κάλεσμά της, προσκαλώντας «να είμαστε όλοι και όλες, ισότιμα, μαζί!».

Σε μια προσπάθεια εξωραϊσμού της πολιτικής της και μείωσης του πολιτικού κόστους ενόψει εκλογών, η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια επικοινωνιακή εκστρατεία προκειμένου να αποφύγει τις πρόσθετες κοινωνικές «αναταράξεις» από το νέο νομοσχέδιο που προωθεί προς ψήφιση για τους δανειολήπτες και τα υπερχρεωμένα από τις συνέπειες των μνημονίων νοικοκυριά.

Η  προκαταρκτική φάση της συνταγματικής αναθεώρησης ολοκληρώθηκε την περασμένη εβδομάδα και μπορούμε να ομαδοποιήσουμε συμπερασματικά όσα διαδραματίστηκαν. Καταρχάς, η βασική πολιτική και συνταγματική μάχη δόθηκε-διόλου τυχαία-για την ανάδειξη του προέδρου της δημοκρατίας.

Εντός των επόμενων μηνών, θα ζήσουμε πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις με ήδη ορισμένες τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά και βουλευτικές εκλογές με την ημερομηνία των τελευταίων να παραμένει αδιευκρίνιστη.

H  πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα διαμορφώνεται γύρω από πέντε βασικά χαρακτηριστικά: α) μέσα στην περίοδο της μεταμνημονιακής «κανονικότητας» -που διατηρεί βέβαια το σύνολο των μνημονιακών μέτρων και της μνημονιακής επιτροπείας- το κεφάλαιο βγαίνει ενισχυμένο με αυξημένη κερδοφορία και με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ηττημένα, κατακερματισμένα, με αποδιαρθρωμένες συνδικαλιστικές και πολιτικές εκπροσωπήσεις

Συζητώντας με έναν πολιτικό αγωνιστή, ήταν φυσικό να απασχολήσει και η πολιτική κατάσταση στη Γαλλία και στην Ευρώπη, μέσα από την οποία αναδύθηκε έστω κι έμμεσα το ζήτημα των ευρωεκλογών.

Στην ταινία καταστροφής, Μετά την Επόμενη Μέρα, που υπέγραφε σκηνοθετικά ο μελετημένος Ρόλαντ Έμεριχ, μια διπλή καταιγίδα πρωτοφανούς πολικού ψύχους έθαβε κάτω από τόνους χιονιού και πάγου, τις ΗΠΑ και τη Βόρεια Ευρώπη, τις κοιτίδες του καπιταλισμού και των δυτικών δημοκρατιών, που αναγκάζονταν να ζητήσουν βοήθεια και άσυλο για τους πάλαι ποτέ ευημερούντες καταναλωτικά κατοίκους τους στον υποτιμητικά επονομαζόμενο Τρίτο Κόσμο.

Οι ερχόμενες ευρωεκλογές είναι κρίσιμες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου «ακραίου κέντρου», οι δυνάμεις που έχουν προκύψει μέσα από τη σύγκλιση της παραδοσιακής Δεξιάς της «ευρωπαϊκής ορθοδοξίας» με τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά της «ευρωπαϊκής μεταρρύθμισης», προσπαθούν να εμφανιστούν ως το αντίπαλο δέος απέναντι στην ανερχόμενη κι επικίνδυνη ακροδεξιά, που συνδυάζει την υποστήριξη στις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις με το ρατσισμό, τον εθνικισμό, την απειλή στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ο εγκλωβισμός σε αυτό το δίπολο, αλλά και η υποτίμησή του, συνιστούν κρίσιμο πολιτικό λάθος.