Αυτόν το μήνα συμπληρώθηκαν 15 χρόνια συνεχούς κυκλοφορίας της «Εργατικής Αριστεράς» (ΕΑ) και το γιορτάζουμε με μια σειρά εκδηλώσεων σε διάφορες πόλεις, με αποκορύφωμα την κεντρική γιορτή της Αθήνας στις 24/4.
αριστερά
Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση μέσα στην Αριστερά για τα μέτωπα, τη μετωπική πολιτική και το Ενιαίο Μέτωπο έχει πάρει μεγάλη έκταση. Το γεγονός αυτό οφείλεται πρώτα απ’ όλα στη συνειδητοποίηση εκ μέρους της ευρείας πρωτοπορίας των κοινωνικών αντιστάσεων και του κόσμου της Αριστεράς της αδήριτης ανάγκης για ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς στη δράση, για συνεργασία τους και στο πολιτικό επίπεδο, με στόχο τη συγκέντρωση δυνάμεων για να δοθούν σκληρές μάχες μεγάλης κλίμακας ενάντια στη λιτότητα, τα μνημόνια, τον κρατικό αυταρχισμό, το ρατσισμό κλπ.
Γράφει η Διακήρυξη της ΛΑΕ, στην πρώτη κιόλας σελίδα της, ότι η Λαϊκή Ενότητα είναι «ένας μετωπικός πολιτικός φορέας». Αυτό που διαβάζουμε όμως στη συνέχεια είναι το πρόπλασμα ενός κυβερνητικού προγράμματος, ενός κόμματος, διότι τοποθετείται επί σειράς στρατηγικών ζητημάτων με τα οποία μια προγραμματική μετωπική συμφωνία, εκ της φύσεώς της, δεν ασχολείται. Πρόκειται λοιπόν για μετωπικό φορέα, ή για μέτωπο που υποκρύπτει κόμμα, ή για οργανωτικό υβρίδιο; Καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε: Υπάρχουν άραγε οι προϋποθέσεις για κάτι περισσότερο από τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου; Συμφωνούν άραγε όλες οι οργανώσεις που συμμετέχουν στις απαντήσεις που δίνει η Διακήρυξη στα στρατηγικά ζητήματα;
Φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια συνεχούς έκδοσης της «Εργατικής Αριστεράς» (ΕΑ), της δεκαπενθήμερης εφημερίδας της ΔΕΑ. Μιας εφημερίδας που αδιάλειπτα στηρίζει και αναδεικνύει, όλα αυτά τα χρόνια, τις μικρές και μεγάλες μάχες του κινήματος και της Αριστεράς.
Στην κατάμεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 29/2 η εκδήλωση του Κόκκινου Δικτύου (ΚΔ) «Μνημόνιο 3, Κρίση, Ανατροπή - Τι Αριστερά χρειαζόμαστε;», με πλούσια κουβέντα και ενδιαφέροντα συμπεράσματα, όπως έδειξε και η θετική ανταπόκριση του κοινού.
Μπαίνοντας σε μια κρίσιμη περίοδο, είναι χρήσιμο να δηλώνει ο καθένας εξαρχής τις προθέσεις του: εμείς επιδιώκουμε την ταχύτερη συγκρότηση της κατά το δυνατόν πλατύτερης κοινής κοίτης της αντιμνημονιακής-ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Και επειδή αυτά δεν γίνονται με ευχές, ο καθένας οφείλει να μιλήσει για τις επιλογές του, αυτές να γίνουν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης, ώστε να διαπιστωθούν τα ειλικρινώς κοινά σημεία (που θεωρώ ότι είναι πολλά) και να επιταχυνθούν οι διεργασίες.
Την αποχώρηση και ανεξαρτητοποίησή τους από τη δημοτική παράταξη της Ανοιχτής Πόλης ανακοίνωσαν 7 εκλεγμένοι/ες δημοτικοί και διαμερισματικοί σύμβουλοι στο Δήμο της Αθήνας*.
Με το Ασφαλιστικό ολοκληρώνεται η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη
1. Η κρίση του διεθνούς καπιταλισμού παρατείνεται, επεκτείνεται στις μέχρι χτες “ατμομηχανές ανάπτυξης”(BRICS) και απειλεί με νέα “βουτιά” βαθύτερη κι από αυτή του 2008-09. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον όλες οι ιδέες που ελπίζουν σε συναινετικές λύσεις με τους καπιταλιστές, τους θεσμούς και τα κόμματά τους, είναι αυταπάτες καταδικασμένες σε διάψευση.
Η διαδικασία προς την ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ αποκτά αντικειμενικά τη σημασία κρίσιμου πολιτικού στοιχήματος για την ανασυγκρότηση μιας μαζικής ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Οι όροι της συγκρότησής της, η αποσαφήνιση της οργανωτικής και πολιτικής της ταυτότητας, τα στοιχεία της ιδεολογικής της φυσιογνωμίας, θα είναι αποφασιστικοί παράγοντες στην περαιτέρω πορεία του εγχειρήματος. Σε αυτήν τη διαδικασία, η «παραγωγή» του προγράμματος της ΛΑΕ είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για τη διαμόρφωση της συνολικής της φυσιογνωμίας.
Όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς δημοσίευσαν το Κομουνιστικό Μανιφέστο, είχε παρέλθει περίπου μισός αιώνας ταχύρρυθμης καπιταλιστικής βιομηχανικής ανάπτυξης, γιγαντιαίας συσσώρευσης κεφαλαίου και τεχνολογικής καινοτομίας, αλλά η κατάσταση της εργατικής τάξης παρέμενε άθλια.
Πολύ επιτυχημένη η Πανελλαδική Σύσκεψη της Λαϊκής Ενότητας
Συνέντευξη με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη
Η υποχρέωση του Τσίπρα να εφαρμόσει άμεσα τις αντεργατικές αντικοινωνικές δεσμεύσεις της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου –το διαβόητο Μνημόνιο 3–, παρόλο που βρίσκεται στο αρχικό της στάδιο, ανατρέπει ήδη όλα τα δεδομένα, όλα τα σενάρια που έβλεπαν τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις να κυλούν ομαλά πάνω στις ράγες που χάραξε η εκλογική νίκη των μνημονιακών δυνάμεων στις 20 Σεπτέμβρη.
Οι δράσεις αλληλεγγύης απέκτησαν, δικαιολογημένα, αίγλη κατά την περίοδο της μεγάλης κοινωνικής αντίστασης ενάντια στα Μνημόνια 1 και 2. Στις μέρες μας ξετυλίγεται μια συγκλονιστική αλληλεγγύη απέναντι στους πρόσφυγες, ένα πλατύ «πλέγμα» δραστηριοτήτων και παρεμβάσεων των λαϊκών δυνάμεων, που κλείνει κάποιες από τις «τρύπες» της ανάλγητης επίσημης κρατικής πολιτικής, κρατά ζωντανούς χιλιάδες πρόσφυγες και εμποδίζει τη μαζική ανάπτυξη ενός ακροδεξιού ρεύματος με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα.
Η συζήτηση για τον προσανατολισμό της ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής. Το καθορίζουν το ξεκίνημα της τρίτης μνημονιακής επίθεσης υπό την πολιτική καθοδήγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το ζήτημα της δυνατότητας-πιθανότητας μαζικής εργατικής και λαϊκής αντίστασης σε αυτή, το ζήτημα της πολιτικής έκφρασης αυτής της κοινωνικής αντίστασης στη μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχή.
Στις «ενδιάμεσες» εποχές, στη σύγχυση που προκαλεί η ήττα σε μια σημαντική μάχη ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται, βαραίνουν πολύ κάποια βασικά ψέματα ή κάποιες βασικές μισοαλήθειες.
1.Οι εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη ήταν μια πρωτοβουλία του Αλ. Τσίπρα, με διπλό στόχο:
Για το ΚΚΕ ήταν κεντρική στην πολιτική του επιχειρηματολογία, τα τελευταία κρίσιμα χρόνια των αγώνων ενάντια στη λιτότητα και τα μνημόνια, η έννοια του «αναχώματος». Ήταν κεντρική γιατί ήταν απαραίτητη και αναντικατάστατη: χωρίς αυτήν δεν μπορούσε να ερμηνευτεί και να αιτιολογηθεί η γραμμή της «ουδετερότητας» αν όχι της αποχής, σε σχέση με τις μεγάλης κλίμακας πολιτικές διεργασίες της περιόδου.
Για άλλη μια φορά η πολεμική του ΚΚΕ στρέφεται σε λάθος αντίπαλο. Στρέφεται ενάντια στη Λαϊκή Ενότητα, τη στιγμή που σ’ αυτή τη συγκυρία και σ’ αυτές τις εκλογές διακυβεύονται πράγματα που αφορούν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα, αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.
Η υπογραφή του Μνημονίου 3 από τον Αλ. Τσίπρα αποτελεί τη συντριβή του απελευθερωτικού ιδρυτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο εντάχθηκαν χιλιάδες και χιλιάδες αριστεροί-ές. Οι δημαγωγίες, που η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί ως φύλλα συκής για να κρύψει τη μνημονιακή μετάλλαξή της, δεν θα αντέξουν στο χρόνο.
Στα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ) για την εκλογική μάχη της 20ής Σεπτεμβρίου, κυρίαρχη είναι η παρουσία της νεολαίας, των γυναικών, εκπροσώπων κοινωνικών κινημάτων και του συνδικαλιστικού κινήματος, αγωνιστών και αγωνιστριών της Αριστεράς που τα τελευταία χρόνια συμμετείχαν ενεργά στους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, ενάντια στα μνημόνια της άγριας λιτότητας και του αυταρχισμού.
«Επιμένουμε: Ριζοσπαστικά - Αντιμνημονιακά - Αριστερά»
1. Το «Όχι» ως στιγμή ανοικτής ταξικής σύγκρουσης
Ένας πρώτος απολογισμός
Με αξιοποίηση και δημιουργική υπέρβαση της εμπειρίας του ΣΥΡΙΖΑ
Οι πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν τώρα τον κόσμο του ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου, οφείλουν αναγκαστικά να στοιχηθούν με αυτόν τον κόσμο, ή έστω με την πλειοψηφία του, έτσι ώστε να φέρουν τις διεκδικήσεις του στην κεντρική πολιτική σκηνή και να μετατρέψουν το κοινωνικό δυναμικό που εκφράζει σε πολιτική δύναμη.
Η μνημονιακή στροφή του Αλέξη Τσίπρα που ενισχύεται και επιταχύνεται με την προκήρυξη των εκλογών, αποτελεί μια εξέλιξη με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μαζικό κίνημα και την Αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα μα πανευρωπαϊκά και διεθνώς. Μάλιστα, όσο περνούν οι μέρες, αστικές δυνάμεις, εγχώριες και ευρωπαϊκές, ευρύτερες από το πολιτικό επιτελείο του μεταλλαγμένου μνημονιακού πλέον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφήνουν να συντηρηθούν ούτε τα προσχήματα περί μιας δήθεν αριστερής διαχείρισης της λιτότητας. Ταυτόχρονα όμως η ηχηρή «κωλοτούμπα» του Τσίπρα ανανεώνει, αν και με τρόπο αρνητικό, την ιστορική πρόκληση για το κίνημα και την πολιτική Αριστερά.
Παρά το γεγονός ότι θεοί και δαίμονες έχουν πέσει πάνω μας για να μας πείσουν ότι η συμφωνία με τους δανειστές και η ψήφιση του μνημονίου ήταν μονόδρομος, (κανάλια, εφημερίδες, ο ίδιος ο πρωθυπουργός), ο «λαός» του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαφορετική άποψη.
Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκε το διήμερο 18-19/7 η πανελλαδική συνέλευση του «Κόκκινου Δικτύου στον ΣΥΡΙΖΑ» (ΚΔ). Η συμφωνία-μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους δανειστές και το περιεχόμενό της, οι πολιτικές συνέπειες της νέας κατάστασης, η οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης στα επώδυνα μέτρα και φυσικά οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Αριστερά βρέθηκαν στο επίκεντρο της πλούσιας συζήτησης.